Artur Sygulski

---

Kariera szachowa

Artur Sygulski, w latach osiemdziesiątych, zyskał renomę jako jeden z wiodących polskich szachistów. Już podczas swojego debiutu w finale mistrzostw Polski seniorów w 1982 roku, w Zielonej Górze, wyróżnił się niespodziewanym osiągnięciem, dzieląc I-II miejsce. W dramatycznej dogrywce o tytuł mistrza kraju musiał jednak uznać wyższość Jana Adamskiego, kończąc z medalem srebrnym po zaciętej walce, którą przegrał stosunkiem 1½–2½.

W latach 1983-1987 Sygulski brał udział w finałach mistrzostw Polski, jednak najbliżej medalu znalazł się w 1985 roku, zajmując IV pozycję. W darze za swoje umiejętności, znaczący sukces odniósł w 1984 roku w Nałęczowie, gdzie uplasował się na III miejscu, ustępując jedynie Wiktorowi Gawrikowowi oraz Andriejowi Sokołowowi. W tym samym roku zdobył zasłużony tytuł mistrza międzynarodowego, co przyczyniło się do dalszego rozwoju jego kariery.

W 1985 roku reprezentował Polskę na drużynowym turnieju krajów nordyckich, który odbył się w Pohja, Finlandia. Po 1988 roku jego aktywność na arenie szachowej znacznie spadła, biorąc sporadycznie udział w drużynowych zawodach zarówno w Niemczech, jak i Polsce. W latach 1982-1986 Sygulski miał zaszczyt trzykrotnie reprezentować Polskę na olimpiadach szachowych, zdobywając łącznie 16½ punktów w 25 partiach.

Najwyższy ranking w karierze uzyskał 1 stycznia 1985 roku, osiągając imponujące 2445 punktów. Wówczas zajmował 4. miejsce wśród polskich szachistów, ustępując jedynie Włodzimierzowi Schmidtom, Janem Adamskim oraz Aleksandrem Sznapikiem.

Życie prywatne

W życiu prywatnym Artura Sygulskiego niezwykle istotną postacią był jego brat, Bogusław. Pełnił on rolę znanego szachisty i zyskał tytuł mistrza międzynarodowego, co świadczy o jego wyjątkowych umiejętnościach i zaangażowaniu w ten sport.

---

Oceń: Artur Sygulski

---